Եվա Միքայելյան

Իմ մեռած հարսնացուն ամեն օր,
Երբ խաղաղ երեկոն է փռվում,
Հայտնվում է անհայտ, հեռավոր
Իր երկրից ու կրծքիս է փարվում։
Մեռնելիս նա ասաց՝ ես կըգամ,
Մեկնելիս նա թողեց մի ավանդ.
Ու գալիս է որպես ուրվական,
Փայփայում է իմ սիրտը հիվանդ։
Համբուրում է շուրթերը իմ ցուրտ,
Շշնջում է խոսքեր դյութական,
Ինձ հայտնում է պայծառ մի խորհուրդ
Ու նորից շշնջում՝ ես կըգամ։
Երբ մեռնում են ճիչերը շփոթ
Աղմկոտ քաղաքի մարտկոցում,
Լուսերես նա նստում է ինձ մոտ
Ու հետըս երազում ու լացում։
Իրար հետ կյանքի երգն ենք լսում,
Իրար հետ ամեն օր մինչև լույս
Թովչական երազներ ենք հյուսում
Ու դյութված շշնջում — արշալո՜ւյս…Այս բանաստեղծությունը սերը, կարոտն ու մահից հետո կորցրած սիրելիին հիշելու զգացմունքների մասին է։

Բանաստեղծության հեղինակը կորցրել է իր հարսնացուն, բայց նա ամեն օր իր հոգում գեղեցիկ ուրվականի նման հայտնվում է՝ շփվում, փայփայում, սիրտը հանգստացնում։ Այն մասին է, թե ինչպես մահացած սիրելին շարունակում է ազդել ապրող մարդու զգացմունքների, երազների և մտքերի վրա։

Աղբյուր