Եվա Միքայելյան

Այս պատմությունը ցույց է տալիս սովորական, արտաքինից երջանիկ ընտանիք․ մեծ տուն, բակ, երեխաներ, ամեն ինչ կարծես կարգին է։ Բայց հեղինակը նկատում է, որ այդ երջանիկ տեսքի տակ իրական ջերմություն չկա։ Մարդիկ կարծես ապրում են սովորության ուժով․ ոչ ոք իրոք չի լսում միմյանց, և ամեն ինչ դարձել է ձևական։ Հատկապես ցավալի է ծեր հորը, որն ապրում է ընտանիքի հետ, բայց մենակ է զգում իրեն։ Թեև ընտանիքը ապահովված է, չկա սրտաբաց սիրո և հոգատարության մթնոլորտ։Ստեղծագործությունը նրա մասին է, որ ընտանիքը միայն տուն, փող կամ կարգուկանոն չէ։ Եթե չկա իրական ջերմություն, ուշադրություն և սեր, ընտանիքը դառնում է դատարկ պատկերմ։