Այսօր սեպտեմբերի մեկն է և մեր դասարան եկավ նորեկ։ Նստեց ամենա աննկատ տեղը, հեռու բոլորից։ Այդպես շարունակվում էր 2 ամիս և ես որոշեցի նստել նրա կողքին։ Որոշ ժամանակ նա ինձ հետ ոչ մի բանով չէր կիսվում բայց հետո ես սկսեցի պատմել իմ պատմությունը, երբ որ ես էի նորեկ և երբ ոչ մեկի հետ չէի շփվում։ Նա պատմում էր, որ հին դպրոցում ուներ շատ հարազատ ընկերներ և ընկերուհիներ, բայց քանի որ նրա ընտանիքը լքեց քաղաքը նա տեղափոխվեց այս դպրոցը։ Այդ ամենը ինքը պատմում էր շատ տխուր, գրեթե հուզվել էր։ Մյուս օրերին ես նույնպես նստում էի նրա կողքին և մենք քննարկում էինք աշխարի բոլոր թեմանները, որոնք գոյություն ունեին։
Այս պատմությունը ցույց է տալիս, որ հարազատ միջավայրից դուրս հայտնված մարդուն պետք է օգնել ու նեցուկ լինել, մինչև որ նոր տեղին հարմարվի։
Եվա Միքայելյան 
Оставьте комментарий