Եվա Միքայելյան

Մի անգամ մկները ժողով են արել, որոշելու թե ոնց իրենց թշնամուց կատվից ազատվել: Գոնե նրանք ցանկանում էին ինչ-որ միջոց գտնել՝ իմանալու, թե երբ է նա գալու, որպեսզի կարողանան փախչելու ժամանակ ունենալ։ Իրոք, ինչ-որ բան պետք էր անել, որովհետև նրանք ապրում էին նրա ճանկերից մշտական վախի մեջ։

Քննարկվել են բազմաթիվ տարբերակներ, բայց դրանցից ոչ մեկը լավ չի պլանավորված։ Վերջապես մի երիտասարդ մուկ վեր կացավ և ասաց.

Ես մի տարբերակ ունեմ, որը շատ պարզ է թվում, բայց գիտեմ, որ այն հաջող կլինի։ Մեզ մնում է միայն զանգ կախել կատվի վզից։ Երբ լսենք զանգի ձայնը, անմիջապես կիմանանք, որ մեր թշնամին գալիս է։

Բոլոր Մկները շատ էին զարմացել, որ նախկինում չէին մտածել նման տարբերակի մասին: Բայց նրանց բախտի համար ուրախության մեջ մի ծեր մուկ վեր կացավ և ասաց.

Ես կասեմ, որ երիտասարդ մկան պլանը շատ լավն է, բայց մի հարց տամ՝ ո՞վ կզանգահարի կատվին։

Դա ուրիշ բան է ասել, որ ինչ-որ բան պետք է անել, բայց բոլորովին ուրիշ բան է — անել դա:

Թարգմանությունը կատարվել է անգլերենից։

Աղբյուր