Հսկայական կաղնին կանգնած էր առվի մոտ, որտեղ աճում էին մի քանի սլացիկ եղեգներ: Երբ քամին փչեց, մեծ կաղնին հպարտ կանգնած էր իր հարյուր ձեռքերը դեպի երկինք բարձրացրած: Բայց Եղեգները քամու տակ խոնարհվեցին ու երգեցին տխուր մի երգ։
— Դու բողոքելու պատճառ ունես,— ասաց Կաղնին։ «Ջրի երեսը փչող ամենափոքր զեփյուռը ստիպում է քեզ գլուխներդ խոնարհել, իսկ ես հզոր Կաղնին, կանգնած եմ ուղիղ և ամուր ոռնացող փոթորիկի առաջ»։
— Մի անհանգստացեք մեզ համար,— պատասխանեցին եղեգները։ «Քամիները մեզ չեն վնասում, մենք խոնարհվում ենք նրանց առջև և այդպես չենք կոտրվում: Դուք, ձեր ամբողջ հպարտությամբ և ուժով, մինչ այժմ դիմադրել եք նրանց հարվածներին, բայց վերջը գալիս է»:
Երբ եղեգը խոսում էր, մի մեծ փոթորիկ դուրս եկավ հյուսիսից: Կաղնին հպարտ կանգնած էր և պայքարում էր փոթորիկի դեմ, իսկ զիջող եղեգները խոնարհվում էին: Քամին կատաղությունից ավելի ուժեղ փչեց, և մեծ ծառը միանգամից ընկավ, պոկվեց արմատներից և ընկավ խղճալի եղեգների վրա։
Ավելի լավ է զիջել, քան դիմադրել և կործանվել:
Թարգմանությունը կատարվել է անգլերենից։
Եվա Միքայելյան 
Оставьте комментарий