Եվա Միքայելյան

Մի օր, երբ գյուղացին փորում էր իր փոքրիկ հողամասը, մի զարմանալի գեղեցիկ քար գտավ: Քարը շողշողում էր ծիածանի բոլոր գույներով, և գյուղացին մտածեց, որ իր երեխաներին, հավանաբար, իսկապես դուր կգա: Նրանք կարող էին ամբողջ օրը խաղալ նրա հետ, քանի որ նա շատ գեղեցիկ է: Քարը դրեց գրպանը, բերեց տուն ու տվեց երեխաներին։


Դե, երեխաներն ամենուր երեխա են: Նրանք խաղացել են հոր բերած տարօրինակ քարի հետ, մինչև հոգնել են դրանից, որից հետո այն թողել են պատուհանին և ընդմիշտ մոռացել դրա մասին։

Մի վանական՝ թափառական սանյասինը, անցնելով լեռների միջով, գիշերելու տեղ էր փնտրում, և մի գյուղացի նրան հրավիրեց իր տուն։ Սանյասինը լվաց իր դեմքը և երախտագիտությամբ կիսեց խեղճ կերակուրը հյուրընկալողի հետ: Երբ ճաշն ավարտվեց, նրանք սկսեցին զրուցել այս ու այն մասին: Սանյասինը ճանապարհորդ էր և գիտեր աշխարհի ամեն ինչի մասին: Նա գյուղացուն պատմեց տարբեր քաղաքների և այնտեղ ապրող մարդկանց սովորույթների մասին, լեռների ու գետերի, երկնքի, լուսնի ու աստղերի մասին։


Սրանից հետո նրանց խոսակցությունը պատահաբար վերածվեց թանկարժեք քարերի։ Եվ կարծես պատահաբար սանյասինն ասաց.

— Ինչ ես անում այստեղ? Ես գիտեմ մի տեղ, որտեղ դուք կարող եք ադամանդներ գտնել հենց գետի ափին: Մի փոքր աշխատանքով դուք կարող եք դառնալ առասպելական հարուստ: Հոնքերիդ քրտինքով աշխատելով քո հողի վրա՝ ամբողջ կյանքդ կապրես ձեռքից բերան։ Ասա ինձ, խնդրում եմ, ինչո՞ւ վատնել կյանքը:


Հաջորդ առավոտ սանյասինը հեռսցավ, բայց գյուղացու մտքում նա տնկեց մի միտք, որը վերածվեց կատաղի ցանկության, որն ամբողջությամբ գրավեց աղքատին: Չիմանալով, թե որ գետի մասին է խոսում վանականը, նա վաճառեց իր հողամասը և սկսեց փնտրել այն։ Բաժանվելիս նա կնոջն ու երեխաներին ասաց.

-Դուք ինձ պետք է սպասեք ամենաշատը հինգ տարի, և ես հարուստ կվերադառնամ։


Գյուղացին երկար թափառեց և շատ աշխատեց ադամանդի շատ հանքերում, բայց նույնիսկ հինգ տարի անց նա չգտավ մի տեղ, որտեղ այնքան շատ ադամանդներ կային, որ դժվար չլիներ արդյունահանել դրանք։ Սակայն այս հինգ տարիների ընթացքում նա հաստատ ու հստակ հասկացավ, թե ինչ է ադամանդը։


Եվ այսպես, երբ նա վերադարձավ տուն և մոտեցավ իր խրճիթին, նա չէր հավատում իր աչքերին. ամենահազվագյուտ և ամենամեծ ադամանդը, որը կարելի էր պատկերացնել, ընկած էր բոլորի կողմից լքված և մոռացված իր տան պատուհանագոգին: