Եվա Միքայելյան

Սոճու ծառերը ամուր շրջապատել էին արահետը, և թեև երկինքը, իրենց գագաթներով կետավոր, կապույտ էր փայլում, անտառում մռայլ էր։ Խոշոր, կարմիր մրջյունները վազում էին դիմացի ճանապարհով և գնում էին իրենց մրջյունների գործով:
-Տե՛ս, հայրիկ, նրանք մեզ հետ նույն ճանապարհով էն գալիս: — ասաց Տանյան: – Երևի նրանք էլ էին գնում ծով։
Հայրիկը ժպտաց նրան:
«Եթե դու չլինեիր, ես կմոռանայի, որ նրանք ընդհանրապես գոյություն ունեն, մրջյուններ»: Գնանք, մի՛ կպնեք։
Բայց Տանյային անպայման պետք էր պարզել, թե ինչու են մրջյունները եկել ծով, և նա անընդհատ նայում էր նրանց։
Եվ պարզվեց, որ նրանց պետք չէր ծով գնալ: Հասնելով՝ նրանք շրջապատեցին մի մեծ եղջյուրավոր բզեզի, որին ինչ-որ մեկը ճզմել էր դեպի ծով տանող նույն ճանապարհին, և հիմա նա պառկեց, վերցրեց, և մրջյունները խանգարեցին նրան և մաս առ մաս արեցին։ Տանյան մի անվերջ րոպե կանգ առավ բզեզի մոտ և հեռացավ նրանից՝ այլևս ոչ ոգևորված, այլ մտախոհ։
Այնուհետև սոճիները նահանջեցին, լուսաբաց էր, և Տանյայի առջև բացվեց հսկայական աշխարհ. որի խորությունը կարելի էր կռահել միայն փոքրիկ թվացող ամպերից։
Տանյային տանելով անտառի միջով, հայրիկը բաց թողեց նրա ձեռքը և գնաց ոտքերը թրջելու հանգիստ ջրի մեջ: Քամին փչեց Տանյայի դեմքին, ինչպես քերծվածքով փչում էր, որ չցավի; բայց Տանյային ցավում էր։
Նա հասավ իր հորը, նախքան նա կհասցներ ջրի մեջ մտնել:
— Հայրիկ, դու շուտ չես մեռնի, չէ՞: — նա հարցրեց.
Հայրիկը ժպտաց.
«Ոչ շուտով», — խոստացավ նա — կարծում եմ, որ ես այնքան էլ ծեր չեմ:
-Դե, դեռ բավականին ծեր…
Տանյան մտածեց և որոշեց.
-Չես մեռնի, հայրիկ: Երբ մեծանամ, գիտնական կդառնամ, մահի դարման կպատրաստեմ, և դու ստիպված չես լինի մեռնել։
— Համաձայնեցին!
Հայրը, փորձելով չծիծաղել, սեղմեց նրա ձեռքը, ինչպես տղամարդիկ թափահարում են միմյանց, և մտավ ծովը։

Թարգմանությունը կատարվել է ռուսերենից։

Աղբյուր