Եվա Միքայելյան

Մաշան շատ շուտ արթնացավ, շորիկ հագավ և բոբիկ գնաց դեպի անտառ։ Անտառում կար շատ հապալաս։ Ինքը լցրեց մի զամբյուղի մեջ և վազելով գնաց տուն թռվռալով ցողերի վրա։ Հանկարծ պլստած, ուժեղ ընկավ և ճչաց։ Նրա բոբիկ ոտքը կպավ ինչ-որ սուր փայտիկների և արյունոտվեց։ Պարզվեց, որ դա ոզնի էր, որը պախկվացրել էր իր գլուխը։ Մաշան լաց եղավ նստեց ցողի վրա և սկսեց սրփել արյունը ոտքից։ Ոզնին լռեց։ Հանկարծ հենց Մաշայի վրա սկսեց սողել շատ թունավոր մոխրագույն օձ։ Վախից Մաշան սկսեց չզգալ իր ոտքերը և ձեռքերը։ Այդ պահին օձը շարունակում էր սողալ Մաշայի մեջքով հանելով իր երկու լեզուները։ Հանկարծ ոզնին հանեց իր գլուխը և գնաց օձի մոտ, որպեսզի նրան կանգնեցնի։ Օձը ամբողջ ուժով նրա վրա հարցակվեց, բայց ոզնին այդ ժամանակ կանգնեցրել էր իր սուր փայտիկները։ Օձը պտտվեց ուրիշ կողմ և սկսեց սողալ դեպի անտառ։

Թարգմանությունը կատարվել է ռուսերենից։

Աղբյուր