Եվա Միքայելյան

Հե՛յ, պարոննե՛ր, ականջ արեք
Թափառական աշուղին,
Սիրո՛ւն տիկնայք, ջահե՛լ տըղերք,
Լա՛վ ուշ դըրեք իմ խաղին։

Մենք ամենքըս հյուր ենք կյանքում
Մեր ծնընդյան փուչ օրից,
Հերթով գալիս, անց ենք կենում
Էս անցավոր աշխարհից։

Անց են կենում սեր ու խընդում,

Գեղեցկություն, գանձ ու գահ,
Մահը մերն է, մենք մահինը,
Մարդու գործն է միշտ անմահ։

Գործն է անմահ, լա՛վ իմացեք,
Որ խոսվում է դարեդար,
Երնե՜կ նըրան, որ իր գործով
Կապրի անվերջ, անդադար։

Իմ կարծիքը այս բառակափակթության մասին *գործն է անմահ*։ Այստեղ նաև ասվում է *

Երնե՜կ նըրան, որ իր գործով
Կապրի անվերջ, անդադար։

Այս ճիշտ է, որովհետև գործ, եթե անես կապրես ավելի շատ և քո կյանքը կերկարի։